Στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο του Αριστοτέλη Κοΐνη "Όσα θέλω να πω... τα ζωγραφίζω" (σελ. 44-45) μπορούμε να βρούμε, εκτός των άλλων, σημαντικά στοιχεία για το παιδικό ιχνογράφημα, και ιδιαίτερα για τα τοπία που χρησιμοποιούν τα παιδιά στις ζωγραφιές τους. Αναλυτικά, ο Δρ. Αριστέλης Κοΐνης γράφει:

Το παιδί μεγαλώνοντας αποκτά την αντίληψη του χώρου καθώς και τη γεωμετρική λογική του. Γι' αυτό στην αρχή του είναι δύσκολο να ιχνογραφήσει οργανωμένα σύνολα στο χώρο π.χ. ένα τοπίο. Επιπλέον το παιδί ζωγραφίζει το χώρο όπως τον αντιλαμβάνεται και όπως τον σκέπτεται (Μπέλλας, 2000). Σύμφωνα με τον Cambier (1990), οι εξελικτικές φάσεις που διαγράφει στην απεικόνιση ενός τοπίου είναι οι εξής:

1. Ανάμεσα στα 3-4 χρόνια απλώς παραθέτει αντικείμενα εδώ κι εκεί στο χαρτί του.

2. Μεταξύ 4-5 ετών αρχίζουν τα σχέδια του να έχουν μία γενική συμμετρία και διάφορες σχέσεις εγκλεισμού (δείχνει να γνωρίζει το οριζόντιο -κάθετο, το πάνω-κάτω).

3. Στο 5ο έτος το σχέδιό του είναι οργανωμένο γύρω από κάποιο βασικό αντικείμενο, αυτό όμως που για το παιδί έχει σημασία.

4. Τα πρώτα «τοπία» εμφανίζονται γύρω στα 6 έτη. Είναι βέβαια τοπία απλά με αντικείμενα πανομοιότυπα ή σε «παράταξη», π.χ. σπίτι με ένα δέντρο από δω κι από κει
και έναν άνθρωπο ή πολλά δέντρα στη σειρά κ.τ.λ. Παρ' όλα αυτά το παιδί προσπαθεί να τα βάλει σε «τάξη» και «αρμονία», (αταξία παρατηρείται στα παιδιά με νοητική καθυστέρηση). Επίσης προσπαθεί να μας δείξει ποια αντικείμενα μετακινούνται, καθώς και τον προσανατολισμό τους (π.χ. το δέντρο και το σπίτι ζωγραφίζεται μετωπικά και σε κάθετο επίπεδο, ενώ το πλοίο ή το αυτοκίνητο ζωγραφίζονται πλάγια σε οριζόντιο επίπεδο). Για καλύτερη οργάνωση του χώρου χρησιμοποιεί τη «γραμμή εδάφους» στο κάτω μέρος της κόλλας και την «ταινία τουουρανού» στο επάνω. Η «γραμμή εδάφους» ανάλογα με το θέμα μπορεί να γίνει και «γραμμή θάλασσας». Στην
ηλικία αυτή, (σύμφωνα με τον Tabary, 1966) εισάγει στα σχέδιά του και τις έννοιες δεξιά, αριστερά. Αν βέβαια τα παραπάνω δεν το βοηθούν να αποδώσει αυτά που θέλει π.χ. μια πλατεία με δέντρα γύρω-γύρω ζωγραφίζει από «αέρος» ή όπως λέμε «εξ απροόπτου». Τα θέματά του τώρα είναι αγροτικά (εκκλησούλες, μονοκατοικίες, ζώα, βουνά)
ακόμα κι αν ζει σε μεγαλούπολη.

5. Στο έβδομο έτος αρχίζει να ζωγραφίζει με φροντίδα για την απόδοση των αναλογιών και τις χωρικές σχέσεις, τις «ευκλείδειες σχέσεις», όπως τις είπε ο Piaget. Επίσης ζωγραφίζει τροχιές με διακεκομμένες γραμμές για να δείξει την κίνηση των αντικειμένων, (π.χ. μπάλα).

6. Ανάμεσα στα 8-9 έτη είναι πιο προσεκτικό στους νόμους των «ευκλείδειων σχέσεων» (αποστάσεις, αναλογίες) και κάνει πλουσιότερα τα τοπία του (βάζει χλόη, λουλούδια, λόφους, κτίρια, ποτάμια, ρυάκια, βροχή, γεφύρια, καταρράκτες, αλεξιπτωτιστές, πλοία, κ.α.).

7. Μεταξύ 9-10 ετών παρατηρείται η πραγματική ένταξη των αντικειμένων στο χώρο, εγκαταλείπεται η «γραμμή εδάφους», διαπλατύνεται η «γραμμή του ουρανού» που γίνεται τελικά «γραμμή ορίζοντα», η οποία δίνει στο παιδί τη δυνατότητα να ζωγραφίσει σε τρεις διαστάσεις (Osterieth, 1976).

8. Μετά τα 10 έτη έως τα 13 αρχίζουν να ζωγραφίζουν όλο και πιο ρεαλιστικά, με συμβατική απόδοση των αντικειμένων. Σε αυτή την εξελικτική διαδικασία τα αγόρια υπερέχουν των κοριτσιών στην απόδοση της οργάνωσης του χώρου (Duborgel, 1974). Στη θεματολογία των τοπίων τα αγόρια, ιχνογραφούν συνήθως ζώα, πλοία, σιδηροδρόμους, καβαλάρηδες, ποδήλατα, ενώ τα κορίτσια λουλούδια, γεωμετρικά σχέδια, Τα τοπία του παιδικού ιχνογραφήματος έπιπλα, σκεύη κ.α (Katzaroff, 1910)