Μια ζωή χωρίς τέλος... -

σελ. 298

14χ21

Γεννιόμαστε με ασύλληπτες νοητικές και πνευματικές δυνατότητες αντίληψης μ’ ένα σαφή προορισμό.
Να δώσουμε μορφή στις δυνατότητές μας, αλλά ακόμη και να τις υπερβούμε, αναζητώντας πάντοτε το περιβάλλον εκείνο που είναι κατάλληλο, για να βλαστήσει ο σπόρος.
Μόνο όταν οι δυνατότητές μας παίρνουν μορφή, μόνο τότε η συνείδησή μας πλαταίνει και βαθαίνει, το γνωστικό πεδίο διευρύνεται, ενδογενή κίνητρα γίνονται αποδεκτά από τη γνώση και εκπληρώνουμε τον σκοπό μας.
«Ένα σκοπό που αφορά πάντοτε το “κοινό καλό”».
Η συνεχής αλλαγή και βελτίωση του εσωτερικού μας κόσμου αφορά πάντοτε τη σχέση που αναπτύσσουμε με το “γίγνεσθαι” του “πραγματικού” εαυτού μας.
Μέσα από τη δική μου ματιά, προσπαθώ να αναδείξω τη βαθύτερη σχέση που ο καθένας χρειάζεται να αναπτύξει με τον “πραγματικό” εαυτό του. Είναι ο εαυτός που εμείς δημιουργούμε.
Τον εαυτό εκείνο που αγωνιζόμαστε να τον κάνουμε “συνειδητό” από “ασυνείδητος” που είναι, να τον κάνουμε “εν ενεργεία” από “εν δυνάμει” που είναι, να γίνει το “Εγώ” μας που αφορά όχι μόνο την “αυτοσυνειδησία” αλλά και τη “συνείδηση” των ηθικών αξιών. Ένα “Εγώ” που ταπεινώνεται, συγχωρεί κι ενώνει.
Ένα “Εγώ” που εξαντλεί τη ζωή στο βάθος της, για να ζούμε πραγματικά. Μια ζωή που είναι εδραιωμένη στον κόσμο του πνεύματος, σχετίζεται με το άπειρο και συμμετέχει στην αιωνιότητα.
Είναι η ζωή που μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο.
Είναι “μια ζωή χωρίς τέλος”.